🥃 Art 81 Ust 2 Pr Aut

Oznacza to, że wykorzystanie wizerunku uczestnika w reklamie imprezy masowej nastąpiło na podstawie udzielonej zgody. (Pozostawione w uzasadnieniu, a odkryte przez P.T. Czytelnika okruszki pozwoliły ustalić, że chodziło o FEST Festival .) art. 81 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. 1. Rozpowszechnianie wizerunku wymaga Uznając oskarżonego winnym zarzutów sąd I instancji skazał go na rok pozbawienia wolności w zawieszeniu na 3 lata i grzywnę w wysokości 1 tys. złotych, a także nakazał zapłatę 5 tys. złotych tytułem częściowego naprawienia wyrządzonej szkody (art. 115 ust. 1 pr.aut. w zb. z art. 116 ust. 2 pr.aut., w zb. z art. 24 uznk). jego wizerunku na podstawie art. 81 ust. 2 Pr.aut. Odwołanie się skarżącego do art. 64 Konstytucji jako ustrojowej podstawy prawa do wizerunku nie jest trafne. Artykuł ten umieszczony został w rozdziale II dotyczącym wolności i praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych, a więc art. 15zq ust. 4 pkt 1 ustawy szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (art. 81 ust. 2 pr.aut.) Przyznanie się nie jest okolicznością obciążającą, co oczywiste, ale przyznanie się — jest okolicznością łagodzącą. Sprawa dotyczyła kierowcy samochodu, który został skazany za przestępstwo z art. 177 par. 2 kk — za to, że wyprzedzając nieostrożnie grupkę młodych (poniżej 18 lat) rowerzystów, zahaczył jednego z nich Prasa uprawniona jest do oceny i krytyki działania osób publicznych, jednak nie może stawiać zarzutów wyręczających wymiar sprawiedliwości. Nie doszło jednak do naruszenia praw do wizerunku polityka, albowiem opublikowanie jego fotografii było zgodne z dyspozycją art. 81 ust. 2 pr.aut. Spełniony jest zatem przewidziany w art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut. wymóg uczestniczenia w zgromadzeniu. Wobec tego ani użytkownik portalu, który zamieścił zdjęcie, ani pozwany jako świadczący usługę hostingową, nie miał obowiązku uzyskiwania zgody powoda na opublikowanie zdjęcia klasowego z jego wizerunkiem pomiędzy innymi osobami. art. 65 ust. 1-2 pr. przewoz. 1. Przewoźnik ponosi odpowiedzialność za utratę, ubytek lub uszkodzenie przesyłki powstałe od przyjęcia jej do przewozu aż do jej wydania oraz za opóźnienie w przewozie przesyłki. 2. Przewoźnik nie ponosi odpowiedzialności określonej w ust. 1, jeżeli utrata, ubytek lub uszkodzenie albo opóźnienie w Wyniki: 1, 2 (cel nie został osiągnięty) – 10%; 3 (cel osiągnięty w stopniu dostatecznym) – 22%; 4, 5 (cel osiągnięty w stopnie dobrym i bardzo dobrym) – 68%. Na gruncie art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut. P. Księżak słusznie przyjmuje, że przepis ten, zezwalając na rozpowszechnianie bez zgody podmiotu wizerunku, 52. 6. Powództwo oparte zostało na przepisie budującym tzw. roszczenie alternatywne — sąd pracy może orzec o odszkodowaniu, jeśli uznaje żądanie przywrócenia do pracy za niemożliwe lub niecelowe ( art. 45 par. 2 kp ), przy czym sąd może uwzględnić roszczenie alternatywne z urzędu ( art. 477 (1) kpc ). Zastosowanie tej instytucji Read Ethiopian Civil Procedure by Robert Allen Sedler (1968) by jahrastafari89 on Issuu and browse thousands of other publications on our platform. UbqixJ. Problematyczne jest nadal to, czy w art. 23 i art. 81 ust. 1 mowa jest o tym samym, czy też o różnych dobrach. Według pierwszego poglądu28 zarówno ochrona z kodeksu cywilnego (art. 23), jak i prawa au-torskiego (81 ust. 1) dotyczy tego samego dobra prawnego. Funkcją art. 81 ust. byłoby w takim wypadku jedynie dookreślenie, doprecyzowanie zakresu ochrony wizerunku statuowanej przez przepisy kodeksu cywilne-go. Za takim poglądem zdaniem jego zwolenników przemawiać mają argu-menty natury systemowej i celowościowej. Zatem wizerunek, niezależnie od tego, czy dochodzimy jego ochrony na podstawie przepisów czy prawa autorskiego, powinien być rozumiany jednakowo – jako „ustale-nie obrazu fizycznego zdatne do zwielokrotniania i do rozpowszechnienia”29. 26 Por. K. Czyżewski, s. 247. 27 T. Grzeszak, s. 543. Pewne wątpliwości może budzić to, jak dobro osobiste może zostać „od-kryte” – autorce chodziło tu zapewne o ustalenie przez sądy istnienia takiego dobra. 28 Reprezentowanego przez A. Matlak, s. 321. 29 Ibidem. Reprezentowany jest również pogląd odmienny30, według którego, sko-ro mamy dwa różne reżimy ochsko-rony wizerunku, to w każdym z nich po-winniśmy to pojęcie rozumieć odmiennie. Wynika ono z tezy, że art. 23 pełni inną funkcję niż art. 81 – upraszczając nieco te rozważania można powiedzieć, że art. 23 chroni osobę przed naruszeniem jej in-nych dóbr osobistych (jak prywatność, cześć, godność) za pośrednictwem wizerunku (np. opublikowanie w prasie karykatury obrażającej jakąś oso-bę), zaś art. 81. ust. 1 chroni swobodę, dowolność jednostki ludzkiej w decydowaniu, czy i w jaki sposób jej podobizna zostanie rozpowszech-niona (dla przyznania ochrony nie jest konieczne wykazanie naruszenia żadnego innego dobra osobistego), i jednocześnie interes ekonomiczny, jaki z wizerunkiem niektórych osób może się wiązać (znani aktorzy, spor-towcy). Zatem wizerunek z art. 81 ust. 1 to „odwzorowanie fizycz-nych cech człowieka, ewentualnie w połączeniu z charakterystycznymi dla niego rekwizytami ubioru”,31 pozwalającymi na identyfikację takiej osoby (taka definicja może być zakwalifikowana do pierwszej grupy poglą-dów na temat istoty wizerunku – o której była mowa wyżej – utożsamiają-cej go z wyglądem danej osoby). To samo pojęcie w art. 23 oznacza zaś „obraz postaci człowieka” jaki powstaje w odbiorze publicznym32, od-wzorowanie cech fizycznych osoby (jest to zatem definicja podobna do tej, którą zaproponował S. Grzybowski). Dalej autorka tego poglądu twierdzi, że pomiędzy tak rozumianymi przepisami art. 23 i 81 zachodzi kumulatywny zbieg przepisów (co oznacza, że pokrzywdzony może domagać się ochrony bądź na podsta-wie jednego przepisu, bądź drugiego, ale może również połączyć roszcze-nia z obu podstaw33). Zauważyć należy, że istotnie bardzo często będzie tak, że naruszenie swobody dysponowania własnym wizerunkiem będzie jednocześnie naruszeniem innego dobra osobistego (cześć, prywatność). Może być jednak tak (jak w podawanym przez E. Traple przykładzie za-mieszczenia czyjejś fotografii na wystawie, bez zgody osoby przedstawio-30 E. Traple, s. 813-816. 31 Ibidem, s. 816. 32 Ibidem, s. 816. 33 Z. Radwański, A. Olejniczak, Prawo zobowiązań. Cześć ogólna, Warszawa 2005, s. 365. nej), że nie dojdzie do naruszenia żadnego innego dobra prawnego poza wizerunkiem34. Wtedy zaś osoba przedstawiona będzie mogła zakazać roz-powszechniania wizerunku tylko na podstawie art. 81 ust. 1 rosz-czenie zaś oparte na podstawie art. 23 rozumianego tak jak powyżej, będzie niezasadne ze względu na brak naruszenia innego dobra osobistego. Nie można zatem w takiej sytuacji mówić o kumulatywnym zbiegu przepi-sów. Z poglądem o „wielości wizerunków” w prawie polskim trudno się zgo-dzić także z innego względu. E. Traple twierdzi, iż w art. 23 chodzi o ochronę wartości idealnej, jaką jest „poszanowanie spokoju psychicznego człowieka”35, stąd zaś ma wynikać, iż tylko takie rozpowszechnienie wize-runku, które uderza jednocześnie w inne dobra wymienione w tym przepi-sie (cześć) bądź chronione przez orzecznictwo (prywatność, kult pamięci bliskiej osoby zmarłej), mieści się w hipotezie norm z art. 23 i 24 Moż-na jedMoż-nak bronić także poglądu odmiennego. Kierując się niezachwianą wiarą w racjonalność polskiego ustawodawcy, należy stwierdzić, iż taki właśnie ustawodawca nie wymieniałby wyraźnie w treści przepisu osobne-go dobra, jakim jest wizerunek, tylko po to, aby za jeosobne-go pośrednictwem chronić inne dobra również wymienione w art. 23 bądź te, których ochronę za zasadną uzna orzecznictwo (poprzestałby zatem na wyraźnym wyszczególnieniu czci). Gdyby przyjąć pogląd cytowany wyżej, umiesz-czenie wizerunku w treści art. 23 byłoby pozbawione sensu, gdyż to nie on jest chroniony, ale inne dobra osobiste – sam wizerunek pełni tylko rolę środka, narzędzia do dokonywania ich naruszeń. Należy zatem moim zdaniem za trafny uznać pogląd odmienny, a mianowicie, że „wizerunek jest samodzielnym dobrem osobistym, nie stanowi jedynie przejawu, czy specjalnego aspektu prywatności”36 czy innego dobra osobistego. 34 W szczególności nie dojdzie wtedy moim zdaniem do naruszenia „spokoju psychicznego związanego ze sferą prywatności” (co sugeruje wspomniana Autorka), gdyż wizerunek przedstawiony na konkret-nej fotografii nie musi wiązać się w żaden sposób ze sferą życia rodzinnego, prywatnego czy intymne-go danej osoby (np. przypadkowa osoba została uwieczniona w trakcie spaceru ulicami Krakowa). Je-śli w takiej sytuacji zostanie wniesione powództwo, to głównie dla ochrony interesów majątkowych – tzn. uzyskania wynagrodzenia za rozpowszechnianie wizerunku. 35 E. Traple, s. 814. Reasumując, art. 23 nie stanowi zatem podstawy do opracowania innej definicji wizerunku, niż tej przyjętej na gruncie prawa autorskiego. W obu przypadkach chodzi o to samo dobro (które można naruszyć niezależnie od innych), zawsze zachodzi zbieg kumulatywny przepisów, a tylko od wy-boru pokrzywdzonego zależałoby, czy będzie dochodził swych roszczeń z art. 23 w zw. z 24 czy art. 81 ust. 1 czy z obu tych przepisów. Koniec powyższym wątpliwościom mogłaby przynieść postulowana przez wielu przedstawicieli doktryny ( J. Bartę i R. Markiewicza37, A. Matlaka38) interwencja ustawodawcy i uregulowanie ochrony wizerunku wyłącznie w kodeksie cywilnym (połączone z uchyleniem art. 81 i 83 Potwierdzałoby to definitywnie jednolitość pojęcia „wizeru-nek” na gruncie prawa polskiego. © yong hian lim - Na gruncie polskiego prawa rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. Oznacza to, że na upublicznianie wizerunku w formie zdjęć czy filmów, wymagana jest, co do zasady, zgoda tej osoby. Wizerunek chroniony jest zarówno przez przepisy kodeksu cywilnego, jak i przez przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Wizerunek to zespół cech, tworzących niepowtarzalny, wyjątkowy i rozpoznawalny obraz danej osoby. Może być on utrwalony na fotografii, rysunku czy portrecie malarskim. Co więcej, „ochroną z art. 23 KC objęty jest nie tylko przykładowo wymieniony w tym przepisie wizerunek człowieka ale także emitowany np. w telewizji jego głos.” (wyrok SA w Gdańsku z dnia 21 czerwca 1991 r., I ACr 127/91, OSA 1992, z. 1, poz. 8). Dobra osobiste, w tym wizerunek są chronione przez przepisy kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 24 ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. Gdy naruszenie zostało już dokonane, może on także żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności złożenia oświadczenia, przybierającego najczęściej formę przeprosin lub sprostowania. Art. 24 przewiduje również możliwość żądania zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę powstałą w wyniku naruszenia lub zagrożenia naruszeniem dobra osobistego. Natomiast, jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może domagać się również jej naprawienia. Polskie prawo w sposób szczególny chroni niektóre dobra osobiste, zapewniając im ochronę w przepisach pozakodeksowych. Taka ochrona przewidziana jest dla wizerunku, na którego rozpowszechnianie, zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wymagane jest zezwolenie osoby na nim przedstawionej. Należy zwrócić uwagę, że powyższy artykuł reguluje wyłącznie kwestię rozpowszechniania wizerunku, czyli jego upublicznianie dające możliwość zapoznania się z nim nieokreślonej grupie osób. Samo bezprawne tworzenie wizerunku pozostaje więc poza regulacją art. 81 pr. aut. i oceniane może być w świetle omówionych wyżej art. 23 i 24 Wizerunek osoby, co do zasady, może być więc rozpowszechniany wyłącznie za zgodą osoby na nim przedstawionej. Zgoda ta nie wymaga określonej formy, ale nie może być dorozumiana. Brak sprzeciwu nie może być więc interpretowany jako wyrażenie zgody na rozpowszechnianie wizerunku. Co więcej, osoba udzielająca zgody „musi mieć pełną świadomość nie tylko formy przedstawienia jej wizerunku, ale także miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego jej komentarza” (wyrok SA w Warszawie z dnia 12 lutego 1998 r., I ACa 1044/97, LEX nr 81433). Osoba, której wizerunek jest rozpowszechniany musi nie tylko wyrazić na to zgodę ale powinna określić również sposób jego wykorzystania i być świadomą konsekwencji z tego wynikających. Biorąc pod uwagę powyższe argumenty podnosi się również, że zezwolenie nie może mieć charakteru abstrakcyjnego, wyrażającego możliwość dowolnego rozpowszechniania wizerunku, a powinno ono odnosić się do wyznaczonych sposobów i okoliczności wykorzystania. Osobie, której wizerunek jest rozpowszechniany bez jej zgody, przysługują roszczenia z art. 78 ust. 1 pr. aut. Przede wszystkim, osoba ta może żądać zaniechania bezprawnego rozpowszechniania jej wizerunku oraz żądać od osoby, która dopuściła się naruszenia, dopełnienia czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Jeżeli naruszenie było zawinione, sąd może przyznać odpowiednią sumę pieniężną tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub - na żądanie pokrzywdzonego - zobowiązać sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez pokrzywdzonego cel społeczny. Istnieją dwa wyjątki od konieczności uzyskania zgody do rozpowszechniania wizerunku, przewidziane w art. 81 ust. 2 pr. aut. Pierwszy z nich dotyczy osób powszechnie znanych, jeżeli ich wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nich funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych czy zawodowych. Drugi wyjątek dotyczy osób stanowiących jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza. Wizerunek tych osób nie może być istotnym elementem będącym centrum kompozycji, a stanowi raczej dodatek, niewnoszący nowej wartości. W dwóch powyższych przypadkach uzyskanie zgody na rozpowszechnianie wizerunku nie jest wymagane. Pobierz załącznik: .txt (0 Pobrań) Najnowsze od Administrator Infinite Dimensions - International Innovation Summit Prawnicze Targi Praktyk i Pracy - aktualna edycja - 11 maj 2022 r. Prawo Sport Finanse 2021 Trzy pierwsze miejsca w trzeciej edycji konkursu Tax Everest na najlepsze podatkowe prace magisterskie Ogólnopolska Konferencja Naukowa "Prawo, sport, medycyna" Pytania za pośrednictwem bloga to niekiedy dobra okazja do stworzenia wpisu 🙂 Tym razem zapytano mnie o podstawę prawną żądania autoryzacji fotografii przez artystę z koncertu, kiedy może on tego żądać i na jakich warunkach. Sprawa jest właściwie prosta. Przede wszystkim rządzi tu zasada ograniczenia prawa do wizerunku wynikająca z art. 81 ust. 2 pkt 1 Pr. aut., który stanowi, że: „zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych.” Artysta występujący podczas koncertu będzie więc osobą powszechnie znaną i będzie podczas wykonywania funkcji zawodowych. Czyli wychodziłoby na to, że nie może on żądać autoryzacji z mocy prawa, jednak takie uprawnienie może wynikać wprost z regulaminu imprezy lub umowy artysty z organizatorem. Dlatego nie ma jednoznacznej odpowiedzi na postawione przez fotografa pytanie i należy każdorazowo poszukiwać jej w regulaminie lub umowie. Pamiętaj proszę przy tym o kwestii wykorzystania komercyjnego, które wkracza na grunt praw służących ochronie dóbr osobistych takich jak prawo do prywatności. Wykorzystanie czyjegoś wizerunku w celu reklamowym bez jego zgody z całą pewnością będzie godziło w jego prawo do decydowania o tym, jak chce być postrzegany przez innych i może narazić udostępniającego taki wizerunek na poważne konsekwencje cywilnoprawne. Podsumowując, przed wybraniem się na koncert z zamiarem jego fotografowania zapoznaj się z regulaminem imprezy bądź po prostu skontaktuj się z organizatorem z zapytaniem o zasady wykonywania fotografii podczas koncertu. Jeśli nie zostaniesz uprzedzony/a o tym, że artysta zastrzega sobie możliwość uprzedniej autoryzacji fotografii, a będzie jej żądał post factum to możesz go grzecznie poinformować, że żądania są pozbawione podstawy prawnej, a Ty nie masz obowiązku udostępniać swoich fotografii w tym celu. W czym mogę Ci pomóc? W dniu 28 lutego 2017 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie wydał wyrok dotyczący udostępniania wizerunku bez zezwolenia i rozpowszechniania go. 1. Udostępnianie wizerunku bez zezwolenia - w ramach żartu 2. Stanowisko Sądu Apelacyjnego w sprawie udostępniania wizerunku bez zezwolenia 3. Udostępnianie wizerunku bez zezwolenia - wizerunek jako tło 4. Dozwolony użytek w prawie autorskim 5. Definicja satyry 6. Naruszenie czci 7. Udostępnianie wizerunku bez zezwolenia - czy to naruszenie prywatności? Zdaniem Sądu nie wymaga się zezwolenia na udostępnianie wizerunku osoby i rozpowszechnianie go, jeśli stanowi ona jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza, a wyliczenie to ma charakter przykładowy. Dla zastosowania art. 81 ust. 2 pkt 2 rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie w strukturze przedstawienia relacji między wizerunkiem osoby a pozostałymi elementami jego treści. Jeśli wizerunek osoby stanowi wyłącznie element akcydentalny lub akcesoryjny przedstawienia, czyli, że w razie jego usunięcia nie zmieniłby się przedmiot i charakter przedstawienia, to rozpowszechnianie nie wymaga przedmiotowej sprawie w powódka wystąpiła z pozwem przeciwko Telewizji domagając się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kwoty 15000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 lipca 2013 r. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz zaprzestania naruszania jej dóbr osobistych poprzez zakończenie emitowania programu w zakresie fragmentu, w którym wykorzystano jej wizerunek oraz usunięcia ze stron internetowych fragmentu tego nagrania. Ponadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu według norm wizerunku bez zezwolenia - w ramach żartuUzasadniając swoje żądanie, powódka wskazała, że była uczestniczką programu emitowanego przez telewizję, w której wyraziła zgodę na udostępniania wizerunku i wykorzystanie go w tym programie oraz w spotach reklamowych w telewizji jego dotyczących. W trakcie festiwalu organizowanego przez Telewizję fragment programu użyto w ramach żartu z prowadzącej, a w nim trzykrotnie była widoczna twarz powódki w ośmieszającym kontekście i z dyskredytującym ją komentarzem. Jednocześnie wizerunek powódki został przez pozwaną udostępniony publicznie podczas transmisji w ogólnopolskim paśmie programu. Powódka twierdziła, że pozwana naruszyła w ten sposób jej dobra osobiste w postaci prawa do wizerunku, prawa do prywatności oraz dobrego odpowiedzi na pozew Telewizja wniosła o oddalenie powództwa w całości i obciążenie powódki kosztami postępowania, zaprzeczając w całości twierdzeniom pozwu i zawartym w nim powyższe stanowisko, pozwana zanegowała to, aby w przedłożonym przez powódkę zapisie audiowizualnym znajdowały się fragmenty audycji w których obiektywnie rozpoznawalna jest jakakolwiek inna osoba poza prowadzącą. Nadto wizerunek powódki, o ile w spornej audycji występował, był wkomponowany w większą całość, a rozpoznawalna była jedynie audycja wraz z jej prowadzącą. Osoba powódki nie była w ogóle przedmiotem zainteresowania twórców występujących na scenie, a satyra była nakierowana wyłącznie na osobę prowadzącej. Jednocześnie satyryczna konwencja utworu wymagała odpowiedniej ilustracji, stąd też pojawiały się urywki rozpowszechnionych utworów, co dopuszcza art. 29 ust. 1 pr. aut. Pozwana wskazał również, że nie jest właścicielem ani administratorem strony internetowej, której dotyczy żądanie usunięcia Sądu Apelacyjnego w sprawie udostępniania wizerunku bez zezwoleniaSąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie oddalił powództwo. Apelację od tego wyroku wniosła powódka, zaskarżając go w Apelacyjny orzekł jest nieuzasadniona, a podniesione w niej zarzuty nie znalazły uznania Sądu II - ej instancji. Sąd Okręgowy dokonał bowiem prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne. Również dokonana w oparciu o te ustalenia ocena prawna zgłoszonych żądań nie budzi zastrzeżeń, a co za tym idzie nie może podlegać weryfikacji w ramach kontroli uznał Sąd I - ej instancji, że nie wymaga się zezwolenia na rozpowszechnianie wizerunku osoby, jeśli stanowi ona jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza, a wyliczenie to ma charakter przykładowy. Dla zastosowania art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut. rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie w strukturze przedstawienia relacji między wizerunkiem osoby a pozostałymi elementami jego treści. Jeśli wizerunek osoby stanowi wyłącznie element akcydentalny lub akcesoryjny przedstawienia, czyli, że w razie jego usunięcia nie zmieniłby się przedmiot i charakter przedstawienia, to rozpowszechnianie nie wymaga wizerunku bez zezwolenia - wizerunek jako tło Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, że fragment utworu, w którym znalazł się wizerunek powódki, dotyczył prowadzącej ten program i jej pożycia małżeńskiego, zakończonego rozwodem. Wpływ jej aktywności w programie na rozpad pożycia małżeńskiego określony w komentarzu jako "wysprzątanie domu nie tylko z kurzu, ale i z małżonka" zobrazowany został scenami z udziałem męża, w tym z rozprawy rozwodowej i właśnie fragmentem programu z udziałem powódki. Ukazanie jej twarzy nie ma zaś żadnego związku z tematem satyry, ani wypowiedzianym komentarzem i z tego powodu określić je można jako tło dla prezentacji głównego wątku, z czym niesłusznie polemizuje konsekwencji trafnie przyjął Sąd Okręgowy, że o akcesoryjnym charakterze użycia wizerunku powódki świadczy to, że w razie jego usunięcia nie zmieniłby się przedmiot i charakter tego utworu. Bez znaczenia pozostaje tu akcentowana w apelacji okoliczność zbliżenia na twarz powódki, gdyż nawet ten element nie miał żadnego związku z prezentowaną tezą i nie uczynił powódki tematem przedstawienia. Nie była to zresztą prezentacja na tyle wyraźna i długa, by powódka stała się w niej istotną postacią. Stąd też do naruszenia art. 81 ust. 2 pkt 2 pr. aut. nie użytek w prawie autorskimPonadto przy rozpoznaniu niniejszej sprawy należy mieć na uwadze postać dozwolonego użytku z art. 29 pr. aut., który nie został ograniczony do wskazanego kręgu uprawnionych, ani do określonej kategorii utworu z zastrzeżeniem jedynie dotyczącym jego wielkości. Warunkiem legalności cytatu jest skorzystanie z utworu, który został rozpowszechniony tj. udostępniony w warunkach określonych w art. 6 ust. 1 pkt 3 pr. aut., a w niniejszej sprawie powódka niewątpliwie upowszechniła swój wizerunek w art. 29 pr. aut. przewiduje, że wykorzystany może być drobny utwór w całości, zaś inne utwory mogą być wykorzystane w urywkach lub fragmentach, a właśnie fragmentaryczne wykorzystanie miało miejsce w niniejszej sprawie. Jednocześnie należy przyjąć, że zamieszczenie może odbywać się w każdy sposób tj. na każdym polu eksploatacji. W niniejszej sprawie mamy do czynienia z użyciem fragmentu programu w filmowym materiale satyrycznym, co także jest polem eksploatacji. Dalej wykorzystanie utworu w ramach cytatu powinno się mieścić w utworze stanowiącym samoistną całość, a stanowi ją sporny materiał. Jednocześnie ustawa zakreśla cele, jakim może służyć cytat. Celem takim jest wyjaśnianie, polemika, analiza krytyczna lub naukowa, nauczanie lub prawa gatunku twórczości. O ile parodia, pastisz i karykatura uzyskały w art. 29 (1) pr. aut. swój odrębny status uprawniający do wykorzystania innych utworów w zakresie uzasadnionym prawami tych gatunków twórczości, to satyra mieści się w ogólnej formule art. 29 pr. satyrySatyra ze swej natury to utwór ośmieszający lub piętnujący ukazywane w nim zjawiska lub osoby, stąd sięga się w niej często do wyolbrzymienia, karykatury, czy paradoksu. Typową cechą satyry jest dążenie do ośmieszenia tego, co jej autorowi wydaje się szkodliwe, bezwartościowe lub błędne, dlatego często przedstawia ona rzeczywistość "w krzywym zwierciadle". Niezaprzeczalnie zaś posłużenie się tym gatunkiem w celu ośmieszenia tematyki programu wymagało użycia jego fragmentu i uprawniało do tego, co czyni działanie strony pozwanej pozbawionym cechy czciPrawidłowo Sąd Okręgowy zastosował również art. 23 i 24 i ocenił, że nie doszło do naruszenia nie tylko prawa do wizerunku powódki, ale także jej dobra osobistego w postaci czci w jej zewnętrznym aspekcie. Powoływane przez powódkę okoliczności związane z ośmieszeniem w otoczeniu i zakłóceniem spokojnej egzystencji należy bowiem zakwalifikować jako wskazujące na poszukiwanie ochrony wartości w postaci właśnie dobrego twierdzeniom apelacji brak jest podstaw do twierdzenia, że w odbiorze przeciętnego widza celem programu był nie tylko żart z prowadzącej, ale również zdyskredytowanie powódki w ośmieszającym kontekście i z poniżającym ją komentarzem. Przedstawiono bowiem wyłącznie sceny z życia prowadzącej, które korespondują z przekazem o "wysprzątaniu domu z męża". Brak jest zaś takiego elementu przekazu odnośnie osoby powódki. Zgoła odmiennie przedstawiałaby się sytuacja, gdyby jednocześnie zamieszczono ten fragment programu, gdzie powódka mówi o tym, że zostawił ją mąż. Sam zaś wizerunek powódki zaprezentowany jako scena z programu nie daje podstawy do powiązania jej osoby z satyrycznym przekazem dotyczącym związku pomiędzy udziałem w programie a rozpadem małżeństwa. Ewentualne uwagi otoczenia pod adresem powódki mogły być zatem wyłącznie efektem występu powódki w programie, a nie spornego wizerunku bez zezwolenia - czy to naruszenie prywatności?Powódka nie wykazała także, by doszło do naruszenia jej prywatności, gdyż nie ujawniono żadnych informacji objętych tą prawnie chronioną sferą życia. Sam wizerunek powódki, utrwalony na potrzeby programu telewizyjnego, a nie w sytuacji prywatnej, także nie był nośnikiem tego rodzaju wskazać należy, że strona pozwana konsekwentnie w toku sprawy powoływała się na brak możliwości realizacji zgłoszonych przez powódkę roszczeń niemajątkowych z uwagi na brak tytułu prawnego do portalu, na którym zamieszczono sporne nagranie. Powódka nie podjęła zaś żadnej inicjatywy dowodowej zmierzającej do wykazania, że pozwana jest właścicielem lub administratorem strony internetowej, której żądanie usunięcia nagrania dotyczy i by dokonywała samodzielnie dalszych naruszeń dóbr osobistych powódki. Już chociażby z tego względu wyrok Sądu Okręgowego w zakresie oddalającym żądanie ochrony niemajątkowej odpowiada na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako pozbawioną uzasadnionych podstaw na podstawie art. 385 Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 lutego 2017 r., sygnatura I ACa 2383/15

art 81 ust 2 pr aut